Lieve allemaal,

Over een paar dagen is het zover, dan begint mijn avontuur in Kameroen. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest, vandaar ook dat ik dit verhaal om 02.30u midden in de nachtbegin, een moment dat ik niet kan slapen omdat mijn gedachten telkens afdwalen. Hoofdgedachte: Wat bezielt mij in godsnaam om het veilige, vertrouwde Nederland met mijn lieve familie, vriend en vrienden achter te laten? Het antwoord moet ik jullie verschuldigd blijven, eenmaal gesettled in Kameroen zal ik hier vast een goede reden voor kunnen geven.

Voor degenen die dit nog niet weten, ik zal van september t/m januari stage gaan lopen bij een lokale organisatie die zich inzet om de verspreiding van HIV in de regio terug te dringen. Ik zal deze organisatie, A Ray of Hope, helpen omvoorlichtingsactiviteiten als een evenement op Wereld Aids Dag en een voorlichtingsdag voor kapsters en naaisterste organiseren. Verder zal ik twee onderzoeken doen. Het één gaat over de vraag waarom jonge vrouwen zich blootstellen aan seksueel gedrag dat hetrisico op HIV-infectie vergroot, het ander zal gaan om de doelstellingen en de gebruikte strategieën door A Ray of Hope.

Mijn interesse voor de HIV/AIDS problematiek is begonnen in Zuid-Afrika, waar ik vrijwilligerswerk deedbij Palm Tree, eengrote familie met geadopteerde (wees)kinderen. De helft van deze kinderen is besmet met het HIV-virus. Sinds mijn eerste verblijf in Zuid-Afrika heb ik me afgevraagd hoe het kan dat een theoretisch gezien makkelijk te voorkomen virus, waarmee in de desbetreffende regio ongeveer 50% van de bevolking besmet is, zich toch zo snel kan verspreiden. Vorig jaar werd deze interesse aangevuld met een soort strijdlust om hier iets tegen te doen. Cindy, het jongste meisje op Palm Tree, nog maar 3,5 jaar, overleed na een kort maar hevig ziektebed tijdens mijn tweede verblijf bij Palm Tree. Hoe groot de rol van AIDS hierbij is geweest is tot op de dag van vandaag onduidelijk, maar het heeft ongetwijfeld een rol gespeeld. Cindy is voor mij een soort symbool geworden van alle kinderen die op jonge leeftijd aan een ziekte als AIDS sterven. Door haar besefte ik me des te meer dat al deze kinderen, maar natuurlijk ook volwassenen,een gezicht en een verhaal hebben en dat zij allemaal het recht hebben om te leven. Met name de kinderen zijnin de besmetting met het HIV-virus compleet machteloos geweest.

Vandaar deze stage nu. Ik heb niet de illusie het wereldwijde HIV/AIDS probleem in 4,5 maand op te lossen, maar ik hoop een heel klein steentje te kunnen bijdragen in de regio waar ik zal werken. Ik hoop door mijn onderzoek A Ray of Hope te kunnen helpen om hun voorlichtingsprogramma's beter bij de kwetsbare groepen aan te laten kunnen sluiten. Als dat maar een beetje lukt, denk ik dat ik mijn missie geslaagd kan noemen.

Jullie horen binnenkort meer van me, dan uit Kameroen!

Liefs,

Mayke