Lieve allemaal,

Hierbij mijn allereerste (veel te lange) bericht uit Kameroen. Na een lange vlucht kwam ik aan op het vliegveld in Douala. Gelukkig kon ik mijn bagage na een tijdje vol spanning wachten van de, weliswaar verkeerde, bagageband halen. Buiten stond de brede glimlach van Henry, de coördinator van de AROH projecten, me op te wachten. Na een welkomstknuffel gaf ik mijn handbagage af om mijn backpack van de kar te halen en te beschermen voor alle mannen die hem maar al te graag naar de auto wilden dragen. Toen ik me vervolgens omdraaide zag ik een vreemde man met mijn handbagage lopen. Halsoverkop rende ik achter hem aan, tot Henry naar me riep dat dit de chauffeur was. De vrouwen die langs de kant stonden toe te kijken kwamen niet meer bij van het lachen, vrij genant…

Op de weg van het vliegveld naar het ziekenhuis waar ik bij op het terrein verblijf heb ik mijn ogen uitgekeken. De natuur hier is echt paradijslijk. Alles is groener dan groen met een soort oerwoudachtige begroeiing afgewisseld met onder andere prachtige plantages. Tussendoor kom je langs allerlei kleinere en grotere riviertjes. Echt prachtig! Verder kom je onderweg de politie tegen. Ze houden je aan en vragen je om je papieren. Ik hield Henry en de chauffeur goed in de gaten om te kijken hoe zij hier mee omgingen. Ze begonnen met een harde lach met een vleugje verbazing daarin over waarom nu net wij werden aangehouden. Met een brede glimlach liet Henry zijn ID zien en met een brede glimlach werd deze door de politieman aangenomen. Een snelle blik hierop, het bleek in orde en vier gezichten met een grote glimlach (ik deed ondertussen ook maar mee) namen afscheid. Oké dacht ik, zodra ik politie tegenkom moet ik dus gewoon blijven lachen. Dit deed ik dus toen we voor de tweede keer werden aangehouden. Echter, de blikken van Henry en de chauffeur waren ineens bloedserieus. Totaal verward liet ook ik mijn paspoort zien, waarna we mochten doorrijden. Toen ik Henry vervolgens om opheldering over het gedrag van de politie en hun reactie hierop vroeg, was het antwoord: ‘that’showourpolice is’. Okeeee… Wellicht dat ik er over vier maanden ook zo over praat…

De eerste dagen hier word ik door iedereen die ik groet welkom geheten. Zondag in de kerk ging dit anders. Ik mocht opstaan, vervolgens vertellen hoe ik heet, waar ik vandaan kom en hoe lang ik zal blijven. Vervolgens kreeg ik een Afrikaanse groet, iedereen in de kerk stond op, zwaaide naar me en zei in koor: ‘welcome’. Ik kan je vertellen, dan voel je je wel welkom, met al die glimlachen en big mamma’s die naar je zwaaien. Verder moet ik zeggen dat ik me in de kerk sowieso wel thuisvoelde, al moest ik als ‘whiteman’ wel vooraan zitten wat lichtelijk ongemakkelijk voelde in het begin. Maar in de kerk lijkt het alsof iedereen helemaal zichzelf mag zijn, zijn diepste gevoelens mag tonen zonder zich ervoor te schamen. Zo bidt iedereen hardop tot God, heb ik God door de mond van één van de vrouwen in de kerk horen spreken (op een eerlijk gezegd bijna horrorfilmachtige manier…) en zingt iedereen zo hard mogelijk mee met alle liederen die voorbij komen. Zo ook ik, en dat voelde eigenlijk best prettig. De teksten en melodieën zijn makkelijk en aangezien elk refrein zo’n twintig keer herhaald wordt, kon ik de refreins toch wel een keer of 17 meezingen. (Kun je het je voorstellen, dat ik van harte meezing met ‘run to the mountain, Jesus is the mountain’?? Ik zelf eigenlijk bijna niet…). Waar ik bang was dat iedereen erg op me zou letten, omdat de meeste gezichten op straat al mijn kant opdraaien als ik langs kom, had ik het gevoel dat dit in de kerk niet zo was. Tot gisteren. Elke ochtend om 7 uur wordt er hier in het ziekenhuis gebeden en gezongen, waar ik (geloof ik) ook geacht word bij te zijn. Tot nu toe ben ik dus erg braaf telkens om 06.45u opgestaan en heb ik braaf meegedaan met het ochtendgebed. Ik had het gevoel dat dit allemaal wel werd gewaardeerd, totdat ene Maxwell (??) gisteren na de ‘morningdevotion’ naar me toe kwam om te vragen waarom ik mijn benen gekruist had tijdens het gebed. “God doesn’tlikethat!”, werd er met een niet al te vriendelijk gezicht gezegd. Ik heb dus maar duizendmaal mijn excuses aangeboden en hem bedankt voor zijn advies. Ik nam me voor om me vanaf precies te gedragen zoals iedereen doet. Ik ga staan wanneer iedereen gaat staan en ga zitten wanneer iedereen gaat zitten. Maar dat is lastig als je in je eentje een vers uit de bijbel moet voorlezen. Ik zat dus op mijn bank, kreeg de beurt om voor te lezen en deed dit netjes. De volgende ging erbij staan. Shit, vergeten. Maar weer duizendmaal excuses aangeboden aan de preker van die ochtend, die me gelukkig wel begreep, maar wel even uitlegde waarom het zo belangrijk is om te staan.

Al met al moet ik, zoals jullie kunnen lezen, nog erg wennen hier. Het klimaat, de omgeving, de cultuur, de mensen, alles is anders. Ik voel me vaak best eenzaam, al gaat het steeds een beetje beter. Ik krijg veel gezelschap van de buurkinderen en een buurjongen, die ‘mens erger je niet’ en de films op mijn laptop heel interessant vinden. Het was niet helemaal de bedoeling dat iedereen binnen no time wist dat ik een laptop had, maar aangezien de buurmeisjes zonder het aan te kondigen binnen komen wandelen, is het moeilijk deze verborgen te houden. En ik vertrouw deze kinderen wel, het probleem is dat ik niet weet tegen wie ze allemaal vertellen dat ze films hebben gekeken op de ‘whiteman’s’ computer…

Ik ben erg blij met dit gezelschap, maar verder kan ik de mensen zo moeilijk peilen. Iedereen heet me welkom, maar daar leek het ook een beetje bij te blijven, het contact ging niet dieper dan dat. Ik vind de mensen, tot nu toe, erg gesloten en bescheiden. Ik krijg weinig respons wanneer ik interesse toon. Behulpzaam zijn ze absoluut. Zo ben ik laatst voor het eerst, met één van de verpleegkundigen en vrouw van de pastoor, naar de markt geweest. Ik weet niet wat, maar iets werd me op dat moment even teveel en ik viel bijna flauw. Toen ben ik zo goed geholpen door een aantal vrouwen op de markt. Ik mocht overal zitten, een vrouw van de markt kwam met een teil met water en een washandje om het zweet dat uit mijn lichaam klotste af te deppen en de vrouw met wie ik naar de markt was gekomen heeft water voor me gekocht, ik had namelijk geen geld meer. Als laatste is er een motortaxi gebeld die mij gratis naar huis heeft gebracht (en daar bedoel ik niet mee tot de poort van het ziekenhuis, maar tot de voordeur van mijn huisje!). Deze behulpzaamheid heeft me erg positief verrast. Ook heb ik een soort ‘hulp’ die mij, je raadt het al, met van alles helpt en tevens mijn buurvrouw is. Het is een schat van een mens, ze helpt me met alles waar ze me mee kan helpen. Daarom help ik haar ook zo nu en dan, zo heb ik haar zojuist een allereerste computerles gegeven, omdat ze graag één van de ex-stagiaires een mail wil sturen. Nu zit ze naast me in het internetcafé om deze mail ook daadwerkelijk te verzenden.

Nou mensen, mijn verhaal heeft weer lang genoeg geduurd, volgende keer meer! Voor nu wil ik eerst iedereen bedanken voor alle donaties. Ik ben een beetje verlegen geworden door iedereens vrijgevigheid en het vertrouwen dat jullie in mij hebben. Dat vertrouwen is absoluut terecht, ik ga er alles aan doen om het geld op de goede plek te krijgen. Ik heb al een paar suggesties gehad. Eén vrouw wil graag een CD opnemen, dat vertelde ze toen ik zei dat ze prachtig zong (wat ook echt zo was, kippenvel…!). Ze was nog op zoek naar een sponsor, hint… Henry wil verder graag een camera voor AROH, zodat hij kan bewijzen dat de projecten ook echt plaatsvinden, verder mist hij een CD4-count machine om de medicijnen van AIDS-patiënten zo goed mogelijk op de patiënt af te stellen. Ook is het voor een hoop mensen moeilijk om schoolgeld voor de kinderen te betalen, omdat het ziekenhuis niet erg goed betaalt. Ik heb nog niet letterlijk de vraag gehoord of ik aan deze dingen bij wil dragen, maar ik heb het gevoel dat dat wel de boodschap was. Ik weet nog niet of ik vind dat één van deze projecten prioriteit heeft (al kan ik van een paar al zeggen dat ze dat in ieder geval niet hebben), dus ik zoek voorlopig nog even verder. Gelukkig heb ik nog vier maanden.

Jullie horen snel meer van me!

Liefs,

Mayke