Beste allemaal,

Ik ben nu twee weken in Kameroen en begin me steeds meer thuis te voelen, ik maak (geloof ik) zelfs al geen fouten meer in de kerk en tijdens het ochtendgebed. Waar ik vorige week nog schreef dat de mensen vrij gesloten en verlegen op me overkwamen, merk ik nu dat mensen steeds meer naar me toe komen en nieuwsgierig dingen vragen over mij en over Nederland. Zo had ik gisteren een gesprek met een meisje uit het dorp, Banga Bakundu. Haar naam is Deborah, ze is 19 jaar en ze gaat nu beginnen met haar studie ‘politicalscience’. Ze begon over of ik Jesus Christ wel in mijn hart had gesloten waarop ik bepaald niet naar waarheid bevestigend antwoordde (op aanraden van oud-stagiaires, een ander antwoord wordt totaal niet begrepen). Hierna vroeg ze of ik naar de kerk ga. Ik antwoordde nu wel naar waarheid dat ik dat niet al te vaak doe (iets wat ik volgens een oud-stagiaire wel gewoon kon zeggen). Nou, ik geloof toch dat hier een leugentje om eigen bestwil op zijn plek was geweest. Ik heb uitgelegd dat de rol van religie in de Westerse samenleving veel meer een achtergrondrol is en dat religie veel meer op een individueel niveau wordt beleefd. Dit ging er totaal niet in, dit was allemaal fout. Iedereen die JesusChrist niet op de eerste plek zet, zal naar de hel gaan. Ik legde haar uit dat ik hier anders over denk en dat ik denk dat het het belangrijkste is om een goed mens te zijn, met als gevolg dat ze binnenkort langskomt met een kleine bijbel als cadeau om mij te leren hoe het echt moet. Deze kan ik dan mee naar de kerk nemen, anders neem ik het woord van de pastoor niet goed in me op. Wie weet wordt ik dan zelfs wel het slachtoffer van hekserij (iedereen gelooft erin, ik heb dit weekend zelfs het verslag van de allereerste veroordeling van vijf heksen in Kameroen mogen lezen) of van een bekeringspoging door moslims (en dat is echt verschrikkelijk. Geloof me, de Christenen hier zijn niet veel toleranter ten opzichte van moslims dan het Westen tegenwoordig). En of ik de mensen in Nederland dat dan ook wil leren. Bij deze.

Ik zal jullie verder en beetje proberen te vertellen wat ik nu allemaal doe. Ik ben nog een beetje zoekende, het is toch moeilijk om niet echt een vaste bezigheid te hebben zoals de coassistenten die hier stage lopen wel hebben. En beginnen met mijn onderzoek vind ik nog geen goed plan, aangezien ik eerst een beetje aan de cultuur wil wennen. Een paar keer ben ik naar een stadje/dorpje in de buurt te gaan samen met iemand anders om naar de markt te gaan. Maar waar ik me nu het meeste mee bezighoudt, en waar ik erg blij mee ben, is met meewerken aan een project van het ‘global fund’ in samenwerking met de Kameroenese overheid. Vorige week vrijdag was er een seminar bij het ziekenhuis voor mensen die aan dit project gaan meewerken. Omdat Henry de seminar verzorgde, kon ik aanschuiven. Het global fund wil de gehele bevolking van Kameroen van klamboes gaan voorzien. Dit is een hele opgave, aangezien totaal onbekend is hoeveel Kameroeners/Kameroenezen (geen idee wat de juiste term is) er nu eigenlijk zijn. Daarom zijn alle medewerkers van het project (dat zijn gewoon mensen uit de dorpjes die een kleine bijscholing over de klamboes en malaria hebben gehad) sinds gisteren bezig met langsgaan bij alle huizen om na te gaan hoeveel mensen er in de huizen wonen. Omdat dit de perfecte gelegenheid is om te kijken hoe mensen nu eigenlijk wonen en leven, heb ik gevraagd of ik hieraan mee mag werken. Zodoende ga ook ik op pad om mensen te registreren, dat doe ik met verpleegkundige Mary en fotograaf Kevin. Dat is erg gezellig en heel interessant, ik kan ze alles vragen over Kameroen en ze helpen me graag met het geven van informatie. Dinsdag was de eerste dag waarop we, een beetje onwennig en vijf uur later dan gepland (African time) op pad gingen. Eerst naar de chief van de buurt waar wij mensen moesten gaan registreren, hij moet geïnformeerd worden over onze werkzaamheden. Toen we twee huizen gehad hadden, besefte ik me ineens dat Mary en Kevin totaal geen informatie gaven over het gebruik van de klamboe, terwijl dit hun wel was opgedragen. Key messages: je kunt de netten op een aan te kondigen dag ophalen in het ziekenhuis, het net beschermt tegen malaria (ja, ik dacht ook dat de mensen dit wel zouden weten, maar dat valt dus vies tegen), hang hem eerst buiten om de giftige chemicaliën er een beetje uit te laten waaien, hierna zal het net je drie jaar optimaal beschermen. Geen onbelangrijke berichten zou je zeggen. Ik stelde dus voor om ze deze informatie ook te geven, de reactie was ‘oh ja, vergeten’, en deze taak werd meteen op mij afgeschoven. Duimen maar dat de mensen mijn Engels goed verstaan. Gelukkig hielp Kevin me soms met vertalen als ik het hem vroeg omdat ik het gevoel had dat de boodschap niet aankwam. Inmiddels hebben we de smaak te pakken, Mary en Kevin geven uitgebreide lessen over malaria. Zo gaan we nu tien dagen lang de huizen af, traag maar steeds een beetje sneller omdat we steeds efficiëntere manieren vinden om te werk te gaan. Woensdagochtend zag ik een ander team mensen registreren op het ziekenhuisterrein. Ook zij gaven geen informatie over het gebruik van de klamboe, heb hen hier meteen op geattendeerd, reactie: ‘oh ja, vergeten’. Ik houd mijn hart vast voor alle andere teams en na wikken en wegen heb ik maar besloten mijn zorgen te uiten naar de hoofdverantwoordelijke in het ziekenhuis. Geen idee wat er mee gedaan is, maar ze was in ieder geval blij dat ik mijn bevindingen kwam vertellen. Maar de moeilijkheden zijn niet alleen te vinden aan de kant van de tellers, maar ook aan de kant van de bewoners zelf. Zo willen sommige mensen hun naam niet geven, omdat ze bang zijn voor ‘ black magic’ door de overheid. Ook blijkt het lastig te zijn om te zeggen wie er in een huis woont en wie niet. Verder weten moeders niet altijd de namen en al helemaal niet de leeftijden van hun kinderen en denken veel mensen dat dit project slechts een campagnestunt is vanwege de naderende verkiezingen. Kortom, er komt meer bij zo’n project kijken dan je in eerste instantie denkt en het resultaat zullen we vanzelf zien aan het aantal patiënten dat hier met malariaklachten het ziekenhuis binnenkomt.

Verder zijn Henry en ik bezig met het organiseren van de seminar voor kapsters en naaisters. We zijn een aantal kapsters in het dorp afgegaan om uit te leggen wat we willen doen en om uit te vinden wat ze weten over HIV/AIDS. Hun kennis viel me over het algemeen niet tegen, het gaat hier toch om laaggeschoolde meisjes. Over drie weken zal de seminar plaatsvinden. Omdat een aantal meisjes aangaven erg bang te zijn om HIV op te lopen omdat ze met scherpe voorwerpen werken, heb ik het idee geopperd om ze tijdens of na de seminar de kans te geven om zichzelf te laten testen. Dit zal ook daadwerkelijk gaan gebeuren, misschien van het geld dat een aantal van jullie gedoneerd hebben.

Dat was het voor nu, volgende keer meer. Ik hoop dat ik dan ook wat foto’s kan plaatsen. Ik durf nog niet veel met mijn camera rond te lopen, dus ik heb er nog niet veel gemaakt.

Liefs,

Mayke