Ik ben nog nooit in zo'n andere wereld terechtgekomen als in de wereld waarin ik nu leef. Eerlijk gezegd, ik voel me nog steeds erg vaak onzeker (al wordt dat wel langzaam minder) bij alles wat ik doe of zeg. Vragen als ‘Kan ik dat zo wel zeggen?' of ‘Beledig ik nu niemand?' schieten nog vaak door mijn hoofd. Vooralsnog lijkt het allemaal wel goed te gaan, ik probeer overal zo lief mogelijk bij te lachen, op de twee kleine incidentjes in de kerk na dan, maar toch blijf ik het lastig vinden. Zo kijken veel mensen vrij boos waardoor je het gevoel hebt dat ze niet echt open staan voor een gesprek, maar ben ik er achter gekomen dat het tonen van interesse binnen een mum van tijd een lach op een gezicht kan toveren. Verder komt mijn buurvrouw me regelmatig een bordje eten brengen en vraag ik me dan af of het niet ontzettend onbeleefd wordt gevonden als ik de dag erop voor één persoon sta te koken. Om dan duidelijk te maken dat ik echt wel het beste voorheb met iedereen, kondig ik dan alvast aan dat ik één van de komende dagen ook wel wat zal koken. Of wanneer iemand mij een drankje geeft, vraag ik me af of nu van mij verwacht word dat ik dit terugbetaal of niet. Ook dan kondig ik maar gewoon aan dat deze persoon op zeer korte termijn een drankje van mij zal krijgen.

Wat ik het moeilijkste vind in deze voor mij totaal vreemde wereld, is dat de levenswijzen van mij en de mensen hier zover uit elkaar liggen dat ik me afvraag in hoeverre je ooit echt een hechte band met elkaar op kunt bouwen. Voornamelijk komt dit door de enorm centrale rol die het geloof hier speelt. Ik heb me voorgenomen tegen iedereen te zeggen dat ik ook gelovig ben, maar ik krijg er toch steeds meer moeite mee om te moeten liegen tegen mensen die ik echt graag mag. Zo leren ze me nooit écht kennen en dat vind ik jammer, ook al weet ik dat ze mijn ‘echte ik' nooit echt zouden accepteren. Ook heb ik me voorgenomen tegen iedereen te zeggen dat ik getrouwd ben en daardoor met een zogenaamde trouwring rondloop. Verder gaat het opvoeden van de kinderen hier totaal anders, op een manier waar ik niet echt achter kan staan. Zo heb ik een buurjongetje van een jaar of 4 die door iedereen nogal vervelend wordt gevonden. En om eerlijk te zijn, deels klopt dat ook wel. Het is alleen wel goed te verklaren. Het jongetje is hier een aantal maanden geleden door zijn moeder achtergelaten omdat die herstellende was van een beenamputatie. Sindsdien is ze niet meer langsgekomen en verblijft het jongetje bij de pastoor en zijn vrouw. Niemand kan voor zijn school betalen, dus loopt hij maar de hele dag verveeld op het ziekenhuisterrein rond. En dan ga je als vierjarig jongetje natuurlijk dingen aanraken en uitproberen waarvan dat door anderen irritant gevonden wordt. ‘I'll beat you!' wordt er gezegd als mensen hem vervelend vinden. En dat is zo ongeveer ook het enige wat iedereen tegen hem zegt. Daarom zijn de whitemen hier geloof ik zijn beste vrienden, want die geven hem eindelijk wel een keer positieve aandacht. En terwijl ik dacht dat hij niet naar mij zou luisteren omdat ik hem natuurlijk niet sla en daar ook niet mee dreig, ben ik er toch in geslaagd om hem wat manieren bij te brengen. Zoklopt hij tegenwoordig op de deur als hij binnen wil komen en luistert hij onmiddellijk als ik zeg dat hij ergens af moet blijven. Een laatste voorbeeld is het hier wijdverspreide geloof in hekserij. Mijn psychiatrische buurvrouw is het slachtoffer van hekserij, de muizen waar een andere buurvrouw last van heeft zijn het gevolg van hekserij en ook een niet te verklaren sterfgeval wordt veroorzaakt door heksen of tovenaars die de ziel van iemand kunnen beheersen. Hier had ik niks over gehoord en me dus ook niet op voorbereid, dus zeg ik tegen iedereen eerlijk dat ik niet in hekserij geloof. Maar anders dan ik zijn deze mensen opgegroeid in een wereld waarin iedereen in hetzelfde gelooft en kunnen zij zich dus niet voorstellen dat er ook mensen zijn die anders denken. Je verbazing tonen levert dus vooral een hoop gelach, maar zeer weinig begrip op.

Ik ben dus heel blij dat ik zondag vier Nederlandse coassistenten in Douala op kon halen. Eindelijk mensen die begrijpen waarom ik denk dathet bidden voor de psychiatrische buurvrouw niet de juiste behandeling is (niet dat ik hierover in discussie ben gegaan met de mensen hier hoor, wees gerust). Maar begrijp me niet verkeerd, ik voel me steeds meer op mijn gemak hier ondanks de voor mij totaal vreemde wereld waarin ik nu leef. Ik leer steeds meer mensen kennen, steeds meer mensen leren mij kennen en zoals al gezegd, begrijp ik nu bijvoorbeeld ook dat een gesloten houding van iemand niet betekent dat diegene niet openstaat voor een gesprek. Volgende week woensdag hebben we de seminar voor de kapsters en naaisters uit het dorp en hierna zal ik met de interviews voor mijn onderzoek gaan beginnen.

Genoeg voor nu, jullie horen snel weer van me. Voor mensen die de behoefte voelen om me te bellen of te smsen, mijn nummer is +23 794 261 28. Ik sta er in ieder geval heel erg open voor!

Liefs,

Mayke