Mensen, ik kan vanaf nu zeggen dat ik me echt helemaal thuis voel hier. Ik merk dat ik steeds meer bij de lokale gemeenschap wordt betrokken en dat ik niet langer alleen maar ‘the stranger’ ben. Voorbeelden hiervan zijn dat de telefoontjes en sms’jes die ik ontvang op mijn telefoon tegenwoordig negen van de tien keer van een Kameroener (volgens mijn word-spellingscontrole is dat de juiste bewoording..) afkomstig zijn en dat ik bij een uitstapje in mijn eentje naar het dorp in een mum van tijd een groep om me heen heb verzameld met mensen die ik de afgelopen weken heb leren kennen. Nu is dat natuurlijk ook wel het voordeel van een dorp, je komt er gemakkelijk mensen tegen, zeker als je zelf nogal makkelijk te herkennen bent. Maar toch is dit dorp groter dan je in eerste instantie zou denken, bij het klamboeproject ben ik erachter gekomen dat de huizen aan de hoofdweg slechts een fractie zijn van het hele dorp. Ik voel me dus nog net geen Banga Bakundu-er, maar als alle kinderen niet de hele tijd ‘WHITEMAN!!’ naar me zouden roepen en naar me zwaaiden zou ik bijna vergeten dat ik uit een totaal andere wereld, waarover ik vorige week schreef, kom. Het is natuurlijk niet zo dat de twee verschillende werelden van vorige week deze week zijn samengesmolten tot één, maar de verschillen lijken minder een rol te spelen. Misschien dat dit door mijn inmiddels 6-tallige Nederlandse gezelschap komt.Een mooi voorbeeld is het meisje dat mij twee weken geleden nog vertelde dat ik naar de hel zal gaan als ik niet naar de kerk bleef gaan etc. Inmiddels heb ik haar veel vaker gesproken, zo is zij degene geweest met wie ik mijn allereerste interview heb gedaan, en kreeg ik laatst een sms van haar met daarin uitgebreid uitgelegd hoe blij ze is met een vriendin als ik. Bizar, maar heel lief en leuk.

Verder heeft vorige week woensdag de seminar voor kapsters en naaisters plaatsgevonden. Dit was, toch wel enigszins tot mijn verbazing vanwege de niet geheel vlekkeloze voorbereiding, een groot succes. Na mijn tripjenaar het dorp om één avond voor de seminar alle kapsters en naaisters er nog aan te herinneren dat ze de dag erna bij de seminar verwacht werden, had ik er wel wat meer vertrouwen in maar ik sliep er nog niet gerust op.. Dit tripje was by the way erg leuk. Ik begon in mijn eentje, op zoek naar alle kapsters en naaisters die ik kende. Al snel kwam ik een meisje tegen dat ik eerder had ontmoet en dat mij maar al te graag de weg wees naar alle kapsters en naaisters in het dorp (niet in de minste plaats omdat ze het gevoel had veel populairder te zijn nu ze met een whiteman liep: ‘Everyone’slooking at me!’) waardoor ik echt iedereen heb gesproken die ik wilde spreken.Maar nu to the point, de seminar was een succes. Ongeveer 50vooral vrouwen, maar ook enkele mannen, zijn uit het dorp gekomen en hebben het er dus voor over gehad om die dag niet te kunnen werken en dus ook geen geld te kunnen verdienen. De seminar begon weliswaar 3,5 uur later dan gepland, maar de sprekers (waarvan ik er ook één was, jaja, doodeng) hadden zich echt goed voorbereid, hun informatie goed aangepast aan de laagopgeleide doelgroep en de doelgroep stelde zich geïnteresseerd en open op. Aan het einde mochten de mensen zich gratis laten testen. Veertig mensen hebben zich laten testen, waarvan vijf positief blijken te zijn. À l’improviste zijn er verder nog twee neppenissen tevoorschijn gehaald, waarmee gedemonstreerd werd hoe je een condoom om moet doen. Ik voelde me weer net als op de middelbare school, met een hoop gegiechel, maar het was ontzettend leuk en nuttig. Ook het vrouwencondoom is gedemonstreerd, een beetje jammer was het alleen dat degene die het demonstreerde eerst zelf uit moest vinden hoe deze werkte. Niet echt een voorbeeld dus… Als laatste, hulde aan Ma Christy die, totaal ongepland, tussen de vooral mannelijke sprekers door nog een echte, feministische speech hield over vrouwen die hun mannenmoeten dwingen een condoom om te doen, dat we vooral niet moeten vergeten dat ook mannen vreemdgaan en meer van dat soort dingen.

Ik moet wel zeggen dat ik me blijf verbazen over wat mensen hier over HIV/AIDS weten en hoe ze erover denken. Zo bleek het hoogopgeleide meisje, met wie ik mijn eerste interview had, te geloven dat God HIV kan genezen. Ze dacht verder dat God er voor zou zorgen dat zij nooit HIV zou krijgen, omdat ze erg trouw aan het geloof is. Toen ik dit aan Henry (de coördinator van AROH) vertelde, bleek dat hij hier hetzelfde over dacht. Een beetje schrikken was dat wel, dit is toch de man die mensen in de community hierover voor moet lichten. Gelukkig is dit niet één van de boodschappen die hij verkondigt tijdens zijn projecten. Het is ook moeilijk om hierover in discussie te gaan, ze kennen hier allemaal wel casussen waarbij iemand door healing services is genezen van HIV.

Om een lang verhaal kort te maken, de andere wereld is niet ineens ‘mijn’ wereld geworden en voor de antropologen onder de lezers, ik ben dus ook nog niet ‘native’ gegaan, maar dingen beginnen wel steeds normaler te worden waardoor ik het gevoel heb ook iets beter en normaler te kunnen functioneren. Gepland voor de komende dagen: verder met interviewen (mijn onderzoek is nu officieel van start, heb al verschillende mensen benaderd voor een interview, waarvan ik hoop dat die deze week kunnen plaatsvinden), de situatie in het land in de gaten houden vanwege de verkiezingen van afgelopen zondag (die redelijk vredig verlopen zijn, maar nu de uitslagen nog…) en misschien een keer bij een bevalling in het ziekenhuis gaan kijken. Daar moet ik me nog wel een beetje mentaal op voorbereiden, ik heb ik van de coassistenten hier vooralsnog alleen maar horrorverhalen over de bevallingen hier gehoord (doodgeboren kindjes en half verdoofde vrouwen bij een keizersnee…), dus wellicht dat ik hier nog even mee wacht. Maar het lijkt me toch bijzonder.

Volgende keer meer!

Liefs,

Mayke

Ps. Een leuke quote om over na te denken, overgehouden aan een gesprek met iemand hier: “We in Africa are somuchfurtherthanyou in Europe.” Als ik hierom moet lachen en uitleg dat de meeste Europeanen daar compleet anders over denken, is het antwoord:“At some points youmaybefurther, but spiritually we are.”