Beste allemaal,

Het is weer een tijdje geleden dat jullie iets van me hebben gehoord, er is dus ook teveel gebeurd om in één weblog te vertellen. Ik zal proberen er een beetje een overzichtelijk verhaal van te maken, maar ik ben bang dat het er één van het ‘hak-op-de-tak’ kaliber wordt.

Allereerst, maandag ben ik terug in Banga gekomen van een heerlijke reis door het land. Hoewel ik het eigenlijk al wist, ben ik er nu zeker van dat dit land echt één van de mooiste is waar ik ooit ben geweest. Zowel de natuur als de cultuur is geweldig. Niet in de minste plaats komt dit waarschijnlijk door de afwezigheid van (massa-)toerisme. Overal wordt je met open armen ontvangen en dit vaak ook nog zonder de verwachting dat je iedereen van geld voorziet. Een paar dagen geleden hoorde ik voor het eerst een kind in Banga naar me schreeuwen: ‘Whiteman, give me money!’. Dit soort dingen heb ik nog bijna niet gehoord en dit geval heb ik dan ook geheel genegeerd. Het toerisme is niet voor niks afwezig. Dit land is dan misschien één van de mooiste, maar ook één van de meest corrupte waar ik ooit geweest ben. Om de haverklap wordt je aangehouden door ofwel politiemannen of leden van de gendarmerie met grote dollartekens in hun ogen. Hunkerend wordt er dan naar de autopapieren, rijbewijs, je visum en soms ook je vaccinatieboekje gekeken en de teleurstelling is dan ook groot als ze geen foutje kunnen ontdekken. Dat had ze namelijk zo een paar duizend franc op kunnen leveren. Soms wordt er dan gezocht naar een andere fout, zoals een teveel aan bagage op de auto/bus. Ook hiervoor wordt regelmatig een klein bedrag gedoneerd, waarna je zonder problemen door kunt rijden. Totdat je een paar honderd meter verder de volgende controlepost weer tegenkomt. Mijn meest corrupte ervaring vond plaats net buiten het Dja reserve, een nationaal park. Door een samenwerking van politie en de burgemeester, konden we zo’n drie tot vier uur later pas het park betreden. Eerst moesten er verschillende bedragen overhandigd worden “voor de community”. Voordat deze bedragen overhandigd konden worden, moest er eerst uren worden gepraat over de wet die dit inderdaad (?) verplicht stelt en liep de politieman ondertussen weg om ons vervolgens een uur te laten wachten, ik denk gewoon om te laten zien wie er de baas is. Verschrikkelijk, en ook verschrikkelijk voor het toerisme wat hierdoor niet op gang kan komen. Dollartekentjes hebben we ook ontdekt toen we laatst bij het bestuur van een school op bezoek gingen om te overleggen over hun medewerking aan ons event op wereld aids dag. Blijkbaar moeten er voor de drama-, dans-, zang- en voetbalwedstrijd geldprijzen worden uitgereikt. Dat gaat tegen al mijn principes in, maar vooruit, we moeten deze cultuur respecteren (al vind ik dat soms wel heel erg moeilijk en is het nog moeilijker om grenzen te trekken) en de geldprijzen komen er dus. Ze zijn wel minder hoog dan het oorspronkelijke plan, dit door het onderhandelen van mijn collega’s. Het bestuur van de school, echter, vond deze prijzen wel heel erg laag en wist niet zeker of ze hier wel mee aan wilde werken: ‘Whatwillour school benefit?’ (Eehm, misschien dat het HIV/AIDS probleem hiermee wordt aangepakt…) Om ons onder druk te zetten hebben ze de deelnemende leerlingen wijsgemaakt dat de geldprijs veel hoger ligt. Geloof me, ik stond bijna op het punt om het klaslokaal uit te lopen. Wat dat betreft ben ik niet echt een goede antropoloog. Toppunt was dat één van de bestuursleden na de onderhandeling me ook nog ten huwelijk durfde te vragen. Helaas ben ik natuurlijk al getrouwd en bleken ook mijn collega’s getrouwd te zijn. Helaas is ook hier bekend dat white girls vaak doen alsof ze getrouwd zijn, dus wordt aan deze leugen nogal eens getwijfeld.

Dan, mijn onderzoek. Ik had erg veel moeite met het afspreken met mensen voor een interview. Dit in verband met de dramatische African time en met het feit dat ik geen goede ruimte heb om ongestoord een interview te kunnen houden. Deze week heb ik echter de toverformule gevonden. Ik loop naar het dorp, stap een winkeltje met kapsters of naaisters die mij allemaal wel kennen vanwege de seminar binnen en leg uit dat ik graag een interview met iemand wil doen. Ik vraag wie er tijd heeft, vraag of het meisje een goede plek kent en koop een drankje voor haar om haar te bedanken en om mijn goodwill te tonen. Het geven van een drankje wordt hier altijd meer dan gewaardeerd, dus het is een hele goede manier om een vertrouwensband te creëren. En dat blijkt. Mijn toverformule in combinatie met het drankje zorgt ervoor dat de meiden al hun geheimen (en soms gaat dat zelfs zover dat het details zijn die ik niet per se hoef te horen) op tafel leggen. Bizar. Ik voel me stiekem ook wel gevleid door dit vertrouwen, al heb ik geen idee wat ik daar nu precies voor heb gedaan. Maar wat maakt het uit, het komt mijn onderzoek meer dan ten goede. Ik heb nu zes meiden geïnterviewd en verwacht uiteindelijk op een totaal van 20 tot 30 interviews uit te komen.

Dan nu, mijn lieve buurjongetje. Ik stond op het punt voorzichtig de vraag op mijn weblog te stellen wie dit geweldige kind zou willen adopteren. Zoals ik eerder vertelde, heeft zijn moeder hem een paar maanden geleden achtergelaten bij de pastoor (en tevens administrator van het ziekenhuis) en zijn vrouw. Tijdens mijn afwezigheid is moeder teruggekomen. In het ziekenhuis. Want ze is ziek, heel erg ziek. De kanker die ze in haar geamputeerde been had is uitgezaaid naar onder andere haar lymfeklieren. Volgens de coassistenten hier zal ze niet veel meer dan een maand nog te leven hebben. Na een gesprek met haar, kwam ik erachter dat ze hier zelf niks van weet. Ze sprak over haar plannen nadat ze uit het ziekenhuis weg mag. Niet wetende dus dat dit niet gaat gebeuren. De vader van het jongetje is twee jaar geleden overleden. Over een aantal weken is hij dus officieel wees. Klein als hij is (hij blijkt nog maar 2,5 te zijn, maar hij is zo ontzettend wijs voor zijn leeftijd) heeft hij hier natuurlijk nog geen weet van. Maar ik en mijn collega whitemen hier wel. En dat breekt ons hart. Vooral ook omdat we weten dat hij hierna waarschijnlijk bij de pastoor zal blijven, waar hij niet al te goed wordt behandeld. Hij is nu, als wij er zijn, de hele dag (tenzij wij hem wegsturen) bij ons en daar vermaakt hij zichzelf (en ons ook) prima. Maar straks zijn wij weg en is hij weer op zichzelf aangewezen. En dat breekt ons hart nog het meest. Het verhaal van zijn moeder is afschuwelijk, maar ik krijg de indruk dat hij niet zo'n goede band heeft met zijn moeder. Ik vroeg hem laatst of hij blij was zijn moeder weer te zien. Het antwoord was een harde 'No'. Toen ik vroeg waarom zei hij: 'I'm happy to you'. Nou, dat moet je net tegen zo'n huilebalk als ik zeggen. Ik moest mijn best doen om mijn tranen binnen te houden, in plaats daarvan heb ik hem maar een dikke knuffel gegeven. Maar zo kwam ik dus op het idee om voorzichtig de vraag te stellen of er niet toevallig mensen zijn die dit geweldige kind heel misschien zouden willen adopteren. Dat klinkt misschien een beetje raar, dat vind ik zelf eigenlijk ook, maar het kind heeft zoveel in zijn mars, hij is al zo wijs, en zoals het er nu naar uitziet heeft hij gewoon geen toekomst. Maar het verhaal is nog niet klaar, maandagavond stond ineens zijn broertje bij ons in huis. Een ontzettend lieve jongen van 11 jaar oud. Niemand wist van zijn bestaan, maar sinds kort woont ook hij bij de pastoor en zijn vrouw. De twee jongens gaan ontzettend leuk met elkaar om, dat is leuk om te zien. Maar ook met deze jongen heb ik te doen, hij wordt in zijn nieuwe huis nu vooral ingezet om allerlei klusjes te doen. Om nog maar niet te spreken over de hulp die hij zijn zieke moeder moet bieden. Dus, ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik iets voor deze kinderen ga doen. Maar iets ga ik doen. En dat met een deel van het sponsorgeld, ik neem aan dat niemand daar een probleem mee heeft en anders hoor ik het natuurlijk graag. Ik zit er nu aan te denken om de kleinste naar de peuterschool te sturen. Dit omdat hij echt slim is en zich nu ontzettend verveelt. Het oudste jongetje gaat al naar school. Dat wil zeggen, nu even niet, maar binnenkort gaat dat als het goed is weer gebeuren.

Dan misschien een rare overgang, maar ik kwam een artikel in een lokaal krantje tegen dat ik jullie niet wil onthouden Het illustreert alles waar ik nog steeds elke dag versteld van sta perfect (Denk er alleen wel even een klein, amateuristisch uitziend krantje met blauwe in plaats van zwarte inkt bij).

Woman vomits spider in Church

By Cletus Ndi

A housewife and mother of one, whose names Feedback got only as Victorine, reportedly vomited a spider and discharged some very stinking urine during a prayer and deliverance session in one of the Pentecostal Churches in Small Mankon last October 16, 2011. She was brought to the Church by the husband after moving from one hospital to the other and from one herbal home to the other.

Eyewitness accounts say since this woman got married as a second wife to her husband she had never known any peace in her home. She had been sick throughout. Feedback learnt that the first wife was so disgruntled with her presence, especially after she had the first child with the husband. The first wife was childless despite her stay in the house.

After this first child this second wife fell ill and for six years she had no child again. Besides, the husband had taken her from one hospital to the other and from one herbal home to the other. St the sorcerers’ she was told that the first wife had bewitched her and she will never bear a child again, neither she was going to regain her health.

It was as a result of this that he husband decided to take him to this Pentecostal Church at Small Mankon that Sunday. During the prayer session the woman started behaving strangely, fell on the floor and started crying for help. Soon she started choking and finally committed a spider as the men of God and other Christians rushed to her help. Her husband stood speechless. Soon she discharged a good amount of some stinking urine and the rest of the people in church could barely stand the stench.

The prayers then intensified as she kept wriggling and crying and shouting on the floor. She was later helped to clean herself and the husband took her home after the service in the company of some of the church members.

Tot de volgende keer,

Mayke

Ps. Superbedankt voor alle reacties, ontzettend leuk om te lezen!