Beste allemaal,

In deze weblog wil ik een beeld schetsen van de meisjes die ik geïnterviewd heb, met als hoofdvraag waarom zij zichzelf blootstellen aan de gevaren van HIV infectie door risicovol seksueel gedrag. Dit doe ik aan de hand van Nicole. Nicole is een fictief persoon, gebaseerd op de verhalen van de verschillende meiden die ik heb geïnterviewd, maar grotendeels gebaseerd op dat van één naaister uit het dorp.

Nicole is 25 jaar. Momenteel werkt ze in een naaisterszaakje in Banga Bakundu. Hiervoor krijgt ze niet betaald, ze is slechts in de leer. Alles wat er in het zaakje wordt verdiend, er werken ongeveer acht meiden, gaat naar de eigenares van de zaak. Komend jaar hoopt Nicole een eigen zaak te kunnen openen, zodat ze zelf geld kan verdienen. Haar inkomen is nu geheel afhankelijk van haar man, die een auto heeft en taxichauffeur is en van haar kleine stukje land waar ze producten als cassave en cacao op verbouwt. Alles wat verdiend wordt, gaat zoals bij ieder getrouwd stel naar haar man die vervolgens beslist wat er met het geld gebeurt. Omdat haar man haar bruidsprijs in de vorm van een uitgebreide maaltijd met veel drankjes heeft betaald, is hij sindsdien de baas in huis. Nicole heeft geen kinderen, ze wil deze wel graag, maar op de één of andere manier lukt dit niet. Als ik zeg dat ze dan misschien een keer naar de dokter moet gaan om te kijken of er misschien iets aan de hand is, zegt ze dat ze dat ook wel wil doen wanneer ze geld heeft.

Toen Nicole een jaar of twee was, stierf haar vader. Waaraan is niet precies duidelijk, hij werd opeens heel erg ziek. Op haar veertiende stopte ze met school, omdat ook haar moeder ziek werd. Ook nu was niet precies duidelijk wat de oorzaak was, maar Nicole zelf wijt het aan hekserij; waarschijnlijk was er iemand in het dorp jaloers op haar moeder. Door de ziekte van Nicoles moeder was er minder geld en kon alleen haar broer verder met school. Nicole ging nu voor haar moeder zorgen. Omdat haar moeder niet meer kon werken, moest Nicole andere manieren zoeken om aan geld te komen om bijvoorbeeld mooie kleren en make up te kopen. De manier die ze vond was het hebben van verschillende vriendjes. Deze had ze niet tegelijk, ze vindt het wel belangrijk om trouw te zijn aan één partner, maar vanaf haar 15^e tot haar 21^e heeft ze er wel een aantal gehad. Naar eigen zeggen hield ze van deze jongens, omdat zij haar geld of andere dingen gaven als ze erom vroeg. ‘In ruil hiervoor’ (dat zijn mijn woorden, niet die van de meiden) kookte ze voor hen, waste ze soms hun kleren en had ze uiteraard seks met ze. Haar eerste keer vond dus plaats op haar 15^e en was pijnlijk, maar ‘What choice did I have?’.

Op haar 21^e vroeg haar huidige man haar ten huwelijk. Ze kende hem niet echt goed, dus hier moest ze even over nadenken en wellicht heeft ze, net als veel meiden hier, getest of de man wel ‘caring’ is door hem te vragen of hij verschillende dingen voor haar wil kopen. Dit deed hij en hierna heeft ze zijn huwelijksaanzoek dan ook geaccepteerd. Zoals gezegd heeft hij toen de bruidsprijs betaald en is hij sindsdien de baas in huis. Van ’s ochtends 08.00u tot ’s avonds 19.00u is hij op pad met de auto. Is hij dan de hele tijd aan het werk? Dat weet ze niet, dat is aan hem. Zij zorgt ’s ochtends in ieder geval dat zijn ontbijt klaarstaat en ’s avonds dat zijn avondeten klaarstaat. Overdag is ze in het huis aan het werk of is ze in de naaisalon en zaterdag werken ze samen op het land. In de tijd dat ze getrouwd zijn, nu vier jaar, heeft ze haar man met verschillende andere vrouwen gezien. Soms zegt ze hier wat van, soms niet. Als ze er wat van zegt, komt er slaande ruzie van. Dan schreeuwt hij en slaat hij haar. Zo ook als er ruzies ontstaan omdat er nog steeds geen kinderen zijn. Maar de laatste tijd is hij veranderd. Ze heeft hem niet meer met andere vrouwen gezien en hij beseft nu ook dat het feit dat er nog geen kinderen zijn misschien ook wel aan hem kan liggen. Want zoals Nicole ook zegt, waarom is er dan nog geen andere vrouw zwanger van hem geworden?

Omdat ze dus nog steeds graag kinderen willen, gebruiken ze geen condooms. Dit is gevaarlijk, dat weet ze zelf ook, want ‘there are diseases outside’, maar ze wil graag kinderen en ze kan ook niet aan haar man vragen om condooms te gebruiken, dat zal hij niet accepteren. Zoals een andere vrouw laatst zei, als je bent getrouwd gaat men er vanuit dat je trouw bent aan je partner en is het gebruiken van een condoom dus niet meer nodig. Voordat je gaat trouwen verplichten veel kerken een HIV test. Als één van de twee HIV positief blijkt te zijn, gaat de bruiloft meestal niet door; niemand wil getrouwd zijn met een HIV patiënt. Maar je kunt er ook gewoon voor zorgen dat je test altijd negatief is, dat ligt eraan hoeveel geld je hiervoor over hebt.

Nicole heeft de test laatst gedaan, na de seminar. Gelukkig was deze negatief. Hier was ze erg opgelucht over, want ze wist dat ze risico liep met haar overspelige man. Toch had ze er ook wel vertrouwen in dat de test goed uit zou pakken, God is er altijd voor haar. Zelfs als ze HIV zou hebben, zou hij er misschien voor kunnen zorgen dat ze hiervan geneest. Maar toch, als ik haar vraag wat ze gedaan zou hebben als de test positief was geweest, zegt ze dat ze waarschijnlijk uit het raam van Henry’s (die de uitslagen van de testen bespreekt) kantoortje was gesprongen. Ze weet niet hoe haar man zou reageren als ze zou vertellen dat ze HIV zou hebben, maar andersom zou ze wel bij haar man blijven. Ze zou waarschijnlijk geen seks meer met hem willen hebben. Maar verder zou ze hem steunen en zou ze gewoon uit dezelfde pan kunnen eten en in hetzelfde bed kunnen slapen, dit heeft ze op de seminar geleerd.

Na het interview bedankt ze me. Ik heb haar aan het denken gezet en ze vond het fijn om haar verhaal te kunnen vertellen.

Tot de volgende keer.

Liefs,

Mayke