Beste allemaal,

Ik weet het, dit bericht volgt nogal kort op het vorige, maar soms moet je even je hart luchten. Ik beloof jullie dat ik jullie de komende twee weken niet lastig zal vallen met nieuwe ervaringen, dit vanwege een nogal drukke planning.

Omdat mijn verblijf hier langer dan drie maanden zal zijn, moet ik mijn visum verlengen. Deze verloopt bijna, dus ben ik afgelopen donderdag naar Buea, de hoofdstad van de provincie, afgereisd om deze bij het kantoor van de immigratiedienst te verlengen. Toen ik daar aankwam, bleek dit helaas hier niet mogelijk. Mijn tegensputteren hielp niet, de wet (die mij voorgelezen werd) zegt duidelijk dat dit alleen in Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen, kan. Ook de grote baas die toevallig langskwam toen ik op de gang mijn beklag aan het doen was tegen een medewerker en dit blanke, blonde, wanhopige meisje graag wilde helpen, moest helaas concluderen dat er in de wet toch echt staat dat ik naar Yaoundé moest. Gelukkig boden verschillende medewerkers me hun hulp aan door collega’s van ze te bellen in Yaoundé. Met de telefoonnummers van verschillende medewerkers van de immigratiedienst in Yaoundé op zak heb ik toen een bus gepakt en al mijn plannen voor die dagen overboord gegooid (ik had namelijk eigenlijk bedacht dat ik ’s avonds in Buea bij een meisje dat er woont en ook antropologie studeert kon gaan slapen en de volgende dag een college antropologie samen met haar bij kon wonen). De reis zou vijf uur duren, ik zou dus net voor het donker aankomen. Maar Afrika zou Afrika niet zijn als niet ook deze plannen in duigen vielen. Rond 19.00u, toen we Yaoundé net naderden, begon de motor van de bus te roken. Bus langs de kant, iedereen in paniek de bus uit en naast de bus maar wachten tot het probleem zich oplost. Mijn slechte humeur moest ik maar snel laten varen, want veel keus had ik toch niet en wat vaak gezegd wordt en echt waar is: het wachten in Afrika heeft een sociale functie. Dit heeft het in Nederland geloof ik ook wel, alleen de keren dat je daar in je leven uren op iets moet wachten zijn op één, misschien twee handen te tellen, terwijl ik dat aantal al drie keer heb bereikt in de bijna drie maanden dat ik hier nu zit. Terwijl de chauffeur aan het proberen was het probleem te verhelpen door het gooien van emmertjes water over de motor, liep ik nog even, heldhaftig als ik ben, de bus in om mijn pakje biscuitjes te pakken. Toen ik daar stond, hoorde ik de menigte om de bus heen in het Frans praten (Yaoundé ligt in het Franstalige gedeelte van Kameroen), ik kon net de woorden ‘La Blanche’ (whiteman in het Frans) en ‘boem boem’ onderscheiden, waarna een hoop gelach volgde. Blijkbaar vond men het nogal een komisch idee dat de bus met daarin La Blanche weleens zou kunnen ontploffen. Nou ja, het zal het Afrikaanse gevoel voor humor wel zijn. Maar het is wel discriminatie.Dat terzijde. Na een uurtje konden we verder en, hoewel we ondertussen weer strandden (gelukkig nu maar voor 20 minuutjes), kwam ik om half 9 aan op het busstation in Yaoundé. Gelukkig begeleidde een jongen die ik in de bus had leren kennen me naar het hotel (hij vroeg zich wel af waarom ‘La Blanche’ niet in het Hilton Hotel sliep, tja…), zo’n grote stad in het donker is toch niet echt veilig voor een eenzaam, blank meisje.

Het hotel had ik gekozen uit de Bradt, de enige reisgids over Kameroen. Het stond er erg positief beschreven en er was een restaurant, wat het voordeel had dat ik er ’s avonds laat niet nog op uit moest om te eten. Maar goed, Afrika zou Afrika niet zijn als deze verwachtingen geheel werden waargemaakt. En zo kwam ik dus aan in een hotel dat misschien ooit mooi en gezellig was geweest, maar het nu absoluut niet meer was, waarvan de eigenaar dronken en heel vervelend was, de kamer veel te duur was (de eigenaar had ook wel door dat ik om 21.30u niet meer weg ging lopen op zoek naar een goedkopere kamer), het eten niet te eten was en een plotselinge inflatie had ondergaan, de wc niet doorspoelde, de eigenaar de volgende ochtend een kopje koffie van me eiste om me te mogen vergezellen bij het ontbijt maar ik vervolgens gered werd door het feit dat het gas op was en er dus geen ontbijt geserveerd kon worden en ik het hotel verliet met het telefoonnummer van dezelfde eigenaar op zak die me graag beter wilde leren kennen. Kortom, het was één groot succes. Maar ieder nadeel heb z’n voordeel, en zo belandde ik die ochtend dus wel bij de allerlekkerste bakker waar ik ooit ben geweest en heb ik mijn allerlekkerste ontbijtje van mijn verblijf hier kunnen eten om vervolgens met een volle maag mijn volgende avontuur tegemoet te gaan: het verlengen van mijn visum.

De held van de dag was Gavier, een jongen die op het hoofdkantoor van het ministerie werkt en wiens telefoonnummer ik dus de vorige dag van een vriend van hem mee had gekregen. Zonder hem was ik pas echt een hulpeloze ‘blanche’ geweest. Het eerste voordeel van zijn hulp was dat ik niet in de rij hoefde te zitten. Schaamteloos (vooruit, het voelde wel heel klein beetje gênant, maar het is stiekem toch ook wel heel lekker om je geen zorgen te maken over of je dezelfde dag nog naar huis kan) liep ik voorbij alle vermoeide gezichten van mensen die waarschijnlijk al uren in de rij zaten en mocht ik meteen alle kantoortjes inlopen. Eigenlijk hoefde ik hier geen woord te zeggen, want Gavier voerde, in het Frans, de gesprekken met alle hoge piefen die het allemaal wel op zijn minst met één ding niet eens waren, maar door Gaviers overtuigingskracht uiteindelijk toch allemaal akkoord gingen. Ondertussen liep er een nogal schaars gekleed meisje voorbij met een politieagent achter haar aan (die haar vervolgens nog even op haar kont tikte). Zij mocht ook voor. Zij en ik moesten dus wat met elkaar gemeen hebben, een vrij confronterende constatering. Maar ach, ik mocht niet klagen, want mijn dag tot dan toe verliep on-Afrikaans soepel. Maar Afrika zou Afrika niet zijn als deze soepelheid niet voor niets bleek te zijn geweest. De verantwoordelijke persoon voor de laatste handeling van de procedure voor het verlengen van een visum was niet aanwezig. Volgende week mag ik terugkomen. Daar gaan weer vier dagen van mijn kostbare tijd, en we moeten maar tot de heer bidden dat het er niet meer worden. Zou dit dan mijn straf zijn voor mijn steeds frequentere afwezigheid bij de morningdevotion?

Ik ben dus maar weer op weg gegaan naar het busstation voor de bus terug naar Buea. Ondertussen even langs een supermarkt gegaan (een bezoekje daaraan kun je niet aan je voorbij laten gaan als je in Yaoundé bent, dat is echt hemels als je maandenlang alleen maar de markt bezoekt) en heerlijke broodjes voor onderweg gekocht. Toen ik de supermarkt uitliep, kwam een jongentje van een jaar of 8 me tegemoet rennen: “LA BLANCHE” en hij omhelsde me stevig. Naïef als ik soms een beetje ben, dacht ik vooral: wat een poepie. Tot ik een paar handjes in mijn achterzak voelde grabbelen. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Typisch iets voor mij om hier in te trappen.Gelukkig zat er niks in mijn achterzakken en heb ik het kind van me af weten te duwen en in mijn allerbeste Frans: ‘Allez, allez!’ naar hem geroepen. Ik voelde me hier achteraf echt rot over. Zo’n klein manneke, die me al zo weet te manipuleren dat ik daarna niet anders kan dan hem grof weg te duwen. Tja, het is de harde werkelijkheid.

Maar goed, eind goed, al goed, ik heb het laatste (en het meest oncomfortabele) plekje in de bus naar Buea kunnen bemachtigen en ben ’s avonds weer in Banga gearriveerd. Volgende week staat me weer zo’n avontuur te wachten, hopelijk dan iets minder Afrikaans.

Tot de volgende keer! Eerst ga ik volgende week nog een keer Yaounde,Wereld Aids Dag en de Mount Cameroon (die we in vier dagen gaan beklimmen, ik slaap er op zijn zachtst gezegd nog niet gerust op...) trotseren.

Liefs,

Mayke

Ps. Nog even een quote, ik kan jullie deze ongemakkelijke ervaring echt niet onthouden. Ik stond op het punt een naaister in Banga te interviewen, we staan langs de weg, komt er een kindje van een jaar of 8 langs die me zonder er doekjes om te winden confronteert met mijn weergaloze reputatie: “It’s Mayke! She comes and asks us about our boyfriends!”.