Volgende week dinsdag zal ik afscheid moeten nemen van Banga en Kameroen. Met gemengde gevoelens zie ik dit tegemoet, maar het verlangen om weer in Nederland te zijn overheerst. Toch zijn er een aantal dingen die ik echt zal gaan missen als ik weer in Nederland ben.

- Om te beginnen Sam. De afgelopen weken hebben Sam en ik wat minder met elkaar opgetrokken, wat goed is, want ik denk dat ik hem, maar hij mij ook, nu beter kan loslaten. Toen ik aankwam doolde Sam verveeld rond op het ziekenhuisterrein, op zoek naar een bezigheid en aandacht. Hij fleurde dan ook erg op als hij aandacht kreeg en mijn komst zal voor hem dan ook een geschenk uit de hemel geweest zijn. Want ook ik doolde eenzaam rond op het ziekenhuisterrein op zoek naar een bezigheid en vooruit, ook een beetje aandacht. Ook voor mij was Sams aanwezigheid dus een geschenk uit de hemel. Ik herinner me nog goed dat hij bij één van mijn eerste morningdevotions naast me kwam staan, ik kende hem nog niet echt, en mijn hand pakte. Dat voelde zo fijn, omdat ik de rest van de mensen erg afstandelijk en moeilijk te peilen vond en hij dus de eerste was die wat meer contact zocht. Helaas werd dit meteen afgestraft door de pastoor, want iemands hand vastpakken tijdens het gebed kan natuurlijk niet. We voelden ons allebei dus een beetje minder eenzaam door elkaars aanwezigheid en zijn op die manier erg aan elkaar gehecht geraakt. Soms een beetje té, heb ik ook weleens gedacht. Want wat Sam niet besefte en ik wel, was dat ik op een dag afscheid van hem zou moeten nemen en dat hij dan weer eenzaam achter zou blijven en wellicht weer verveeld rond zou dolen op het ziekenhuisterrein. Gelukkig diende een nieuw geschenk uit de hemel zich aan: Franklin, Sams grote broer en een ontzettend lieve en soms een beetje ondeugende jongen. Sinds Franklins komst is Sam een beetje minder in de buurt van de whitemen en speelt hij meer met de andere kinderen op het ziekenhuisterrein. En dat is ontzettend leuk en goed om te zien. Meer en meer heeft hij onbewust een beetje afstand gedaan van mij en de andere whitemen en hoewel ik dat soms stiekem een beetje jammer vind, weet ik ook dat het veel beter is zo en ben ik blij dat ik hem met een wat geruster hart achter kan laten. Temeer ook omdat ik weet dat er plannen zijn om hem en Franklin binnenkort naar school te sturen, waar de twee ook echt aan toe zijn. Voorlopig moeten ze nog voor hun zieke moeder zorgen en is het onduidelijk wanneer ze kunnen beginnen, maar ik heb er vertrouwen in dat het binnen niet al te lange tijd gaat gebeuren. Om een lang verhaal kort te maken: ik ga Sam erg missen, hij heeft echt een speciaal plekje in mijn hart veroverd, maar ik laat hem achter met het gevoel dat het wel goed met hem komt. En dat had ik een paar maanden geleden niet durven dromen.

- Ten tweede, mijn vriendinnetje uit Banga wiens naam ik nu even niet zal noemen. Dit meisje van 19 jaar is één van de weinigen bij wie ik me echt thuis voel. Ik kan met haar geen hoogstaande intellectuele gesprekken voeren, ze is zoals velen voortijdig gestopt met school en heeft heel veel moeite met lezen en schrijven, maar waar ik bij anderen toch vaak het gevoel heb dat ze me soms zullen veroordelen om dingen die ik anders doe of geloof dan zij, heb ik dat bij haar niet. Ze kan heel hard lachen als ik iets doe of zeg wat zij niet snapt, maar veroordelen zal ze me nooit. En waar ik bij anderen vaak het gevoel heb dat ze toch iets van me verwachten vanwege mijn huidskleur die symbool staat voor heel veel geld, heb ik ook dat bij haar niet. Dat betekent niet dat ze me niet rijk vindt. Zo vroeg ze een keer waar ik mijn haar zou laten doen als ik hier zou wonen. Ik antwoordde, heel onschuldig, dat ik dan denk ik naar de grote stad zou gaan om mijn haar te laten doen door een whitemen’s kapper. Haar antwoord: ‘Dus jij gaat helemaal naar Douala of Yaoundé om je haar te laten doen? Dan ben je echt rijk!’. En daar had ze natuurlijk gelijk in, ik schaamde me ook een beetje toen ze dit zei. Maar zoals ik zei, dit is niet een meisje dat vervolgens verwacht dat ik van alles voor haar koop, omdat ik een rijke whiteman ben. Dit is een meisje dat het gewoon, zonder allerlei verwachtingen, leuk vindt om met mij om te gaan en dat is een gevoel, of het nu terecht is of niet, wat ik bij veel anderen niet heb.

- Dan, ten derde, de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de Kameroeners. Begrijp me niet verkeerd, ik vind Nederlanders ook heel aardige mensen, maar tegen de Kameroense vriendelijkheid kan denk ik bijna geen één volk op. Overal waar je bent word je door allerlei mensen aangesproken die je, zonder er meteen iets voor terug te verwachten, willen helpen. Dat is waarschijnlijk enerzijds omdat ik een blank, blond meisje ben, dat begrijp ik ook wel. Anderzijds is dat omdat de Kameroeners gewoon echt heel behulpzaam, eerlijk en betrouwbaar zijn: je wordt zelden ontzettend afgezet of bedrogen.

- Ten vierde, het gevoel Angelina Jolie te zijn. Het is misschien niet altijd even prettig en ik ben dan ook blij dat ik niet echt Angelina Jolie ben, maar ik heb me zelden zo welkom gevoeld als hier, met iedereen die met je wilt praten en naar je wilt zwaaien.

- Als laatste, en dat klinkt misschien raar, zal ik de corruptie die hier op o zo grote schaal plaatsvindt op sommige momenten missen. Deze corruptie, die inhoudt dat je door ofwel de juiste relaties ofwel geld alles voor elkaar kunt krijgen, kan dingen mogelijk maken eerst onmogelijk leken. Een voorbeeld hiervan is het verkrijgen van een kaartje voor de nachttrein naar het noorden. Omdat de kerstvakantie net was begonnen en iedereen dus terug naar zijn familie ging, waren alle kaartjes voor de nachttrein uitverkocht. En dat was balen, want zoveel tijd hadden we nu ook weer niet om in het noorden te spenderen. Maar goed, enigszins ervaren als ik inmiddels in Kameroen ben weet ik dat er altijd manieren zijn om dingen gedaan te krijgen en ging ik buiten staan, op een plek waar zoveel mogelijk mensen me konden zien, gooide mijn blonde haar los en probeerde zo zielig/lief mogelijk te kijken. En wel ja, een jongen die erg veel medelijden met me had kwam naar me toe om te zeggen dat ik met één of andere hoge pief moest gaan praten, hij kon misschien wel wat regelen. En dat werkte, zeker toen ik met mijn allerzieligste gezicht vertelde dat we van ver waren gekomen en dat dit al onze plannen in duigen zou laten vallen. Tien minuten later en drie minuten voor het vertrek van de trein zaten we, voor een redelijke prijs, in de restaurantwagon van de trein met een ticket en konden we dus gewoon het geplande aantal dagen in het noorden doorbrengen. Ja mensen, ik weet dat het allemaal wel heel goedkoop klinkt, maar het werkt wel. En dat is toch wel heel erg prettig om eerlijk te zijn. Ik hoop dat jullie nu een beetje begrijpen dat corruptie ook zijn prettige kanten heeft. Al wegen deze uiteraard niet op tegen al het machtsmisbruik wat ook onder de noemer ‘corruptie’ valt, begrijp me niet verkeerd.

Maar al met al kijk ik erg uit naar Nederland. Naar mijn familie en vrienden, de kou (ja, echt waar), de albertheijn,het comfortabele openbaar vervoer waar je niet met pijn aan al je botten en kletsnat van het zweet van uitstapt, GTST, een bed zonder kuil en de eigen, vertrouwde, Nederlandse cultuur. Dat is me het meest tegengevallen hier. Ik had gedacht dat ik redelijk goed zou kunnen mengen met de lokale mensen en hun cultuur hier. Nu heb ik heel veel leuke contacten opgebouwd met Kameroeners, maar zal ik me nooit echt thuis kunnen voelen zoals ik dat in Nederland kan. Er zijn bepaalde omgangsregels waar ik gewoon echt niks mee kan. Ik heb een keer een weblog geschreven over de enorme gulheid van mensen hier. Dat is iets waar ik niet mee heb kunnen leren omgaan. De mensen zijn té gul. En vooral te weinig kritisch over waar hun giften aan besteed worden. Als iemand geld vraagt aan een familielid om de studie te sponsoren en het vervolgens gebruikt om kleding te kopen, is dit voor het desbetreffende familielid geen reden om de volgende keer niks meer te geven. ‘Als ze erom vraagt zal ze het voor haar gevoel wel nodig hebben’ is geloof ik een beetje de redenatie. Prima allemaal, maar daar zou ik nooit mee kunnen leren leven. En mensen hier zouden nooit kunnen accepteren dat ik daar niet mee kan leven. Als blanke heb je veel geld en dat hoor je dus ook te delen. Zo kwam een soort vriendin uit Banga laatst naar me toe met het verhaal dat haar vader bestolen was van allerlei koelkasten die bedoeld waren voor de verkoop, met de impliciete vraag of ik de schade misschien kon vergoeden. Tja, ik kan wel zeggen, je voelt je dan toch behoorlijk lullig als je dit moet weigeren met de wetenschap dat iedere rijke Kameroener hier waarschijnlijk zijn steentje aan bij had gedragen.

Dus, ik heb heel veel zin om Nederland en jullie vanaf volgende week donderdagochtend weer te zien. Tot snel!

Liefs,

Mayke